BIMBI.pl

Bez przesady... Widzę, że mamy trochę inne podejście. Moim zdaniem wykształcenie nie jest najważniejsze. Oczywiście nie mówię o podstawówce czy szkole średniej, ale o studiach. Znam wiele osób, które nie mają studiów i są dobrymi ludźmi, poprawnie wypowiadającymi się i nie wstydzą się przed dziećmi, że nie skończyły studiów.

A wracając do tematu... syn tego mojego znajomego znowu zaczyna szaleć z wyprowadzką i znowu codziennie muszą godzinami z nim rozmawiać. Ma podobno kolegę, który uciekł z domu i chcą razem zamieszkać i zacząć pracę!

ja mam na myśli wykształcenie, czyli zdobyty zawód. Nie jest ważne, jakie, aby był fach w ręku.

ucieka sie z domu lub wyprowadza zawsze w innym znaczeniu

najbardziej przykrym jest fakt, kiedy dziecku przychodzi do głowy taki głupi pomysł

Ja byłam w bardzo podobnej sytuacji, a moja sytuacja nie była dość wesoła niestety ;/
z resztą nie mam się czym chwalić, wolałabym w ogóle nie rozmawiać na ten temat.
Wyprowadziłam się w wieku 16 lat do mojego chłopaka i jest dobrze.
Ale ja musiałam się wyprowadzić, bo z mojej sytuacji rodzinnej innego wyjścia nie było.

Nigdy nie miałam takich myśli w wieku tych kilkunastu lat, dopiero po 20-tce zaczęło się takie myślenie, że chciałabym już się usamodzielnić, ale wtedy człowiek ma już inne podejście do życia, zaczyna myśleć, jak znaleźć pracę, gdzie by tu mieszkać... Taki nastolatek jest rozgorączkowany, ale nawet jeśli zderzy się z tym dorosłym światem, to często wraca do rodziców, bo uświadamia sobie, że dorosłe życie nie jest takie kolorowe jak się wcześniej wydawało

Zależy od charakteru. Sama jako nastolatka wiele razy chciałam uciec z domu, potem mi przeszło

Zalezy od charakteru, od wychowania, dziecko które dobrze czuje się w swoim rodzinnym domu nie powinno z niego uciekać. POdwórko szkoła robią swoje, ale trzeba rozmawiać i interesować się dzieckiem.

ucieczki częśto mają w miejce w domach gdzie rodzice są nadmiernie surowi oraz gdy dziecko wychowuje się z jednym rodzicem. Wtedy za wychowanie odpowiadają często rówieśnicy a to mogą być złe wzorce

tak, nadopiekuńczość jest straszna i szkodliwa, dziecko czuje się uwięzione, stłamszone i nic nie może zrobić, często dzieci uciekają od takiego rodzica, czy rodziców. Niektórzy rodzice chcieli by zatrzymać swoje dzieci do 30-tki i kierować ich życiem.